(ang. studies on terrorism, research on terrorism) ich podstawowym kierunkiem jest analiza taktyki gwałtownego działania opartego na stosowaniu przemocy przez aktorów niepaństwowych (jednostki, zorganizowane grupy) prowadzonego dla osiągnięcia celów politycznych. Badania nad terroryzmem (b.n.t.) rozwijają się od lat 60. i 70. XX w., głównie w obszarze studiów nad bezpieczeństwem (security studies). Są traktowane odrębnie od badań nad innymi formami przemocy politycznej, takimi jak wojny, konflikty zbrojne, rewolucje, przewroty itp. Opublikowana w 1977 r. książka Waltera Laqueura A History of Terrorism rozpoczęła dyskusję w środowisku akademickim nad definicją → terroryzmu (terr.). Istotne znaczenie dla b.n.t. miały analizy przeprowadzone przez Alexa P. Schmida i Alberta J. Jongmana pod koniec lat 80. XX w. Badacze ci na podstawie konsultacji z 200 ekspertami (reprezentującymi głównie środowiska akademickie) przeanalizowali 109 definicji terr. i wyłonili z nich 22 elementy składowe. Najczęściej występującymi i powtarzającymi się elementami definicji terr. były: siła/przemoc (83,5%), polityczność (65%), strach/terror (51%), groźba (47%), efekt psychologiczny i zamierzona reakcja (41,5%). Wyniki ich prac wytyczyły kierunki dalszych b.n.t. w obrębie nauk o polityce. Apogeum rozwoju b.n.t. przypadło na pierwszą dekadę XXI w., m.in. jako następstwo wydarzeń związanych z atakami terrorystycznymi Al-Kaidy w USA 11 września 2001 r.
Współcześnie b.n.t. są krytykowane za ich powierzchowność, nadmierną generalizację, nakierowanie na zagrożenia i konkretne zdarzenia, koncentrowanie się na badaniu zachowań i motywacji terrorystów, przewagę metody opisowej i odtwórcze odwoływanie się do piśmiennictwa, w tym relacji medialnych, a nie do materiałów źródłowych. Wyraźna jest również koncentracja na terr. islamskim, w tym dżihadystycznym. Analizy naukowe są często zbieżne z trendami polityki antyterrorystycznej i są zależne od państwowego finansowania. Sposób, w jaki terr. jest konceptualizowany i zwalczany, wpływa na społeczną percepcję → zagrożeń terrorystycznych oraz politykę informowania o terr. Dlatego postępuje marginalizacja zagrożeń o podłożu skrajnie prawicowym, supremacjonistycznym, lewicowym i narodowowyzwoleńczym, a eksponowane są zagrożenia terr. dżihadystycznym. Studia nad Al-Kaidą i tzw. Państwem Islamskim zdominowały rozważania nad przemocą polityczną oraz problemem radykalizacji postaw i zachowań prowadzących do brutalnego ekstremizmu [→ radykalizacja]. Na kanwie wydarzeń związanych z kampanią „wojny z terrorem” prezydenta USA Georga W. Busha w obrębie badań wykształciły się tzw. krytyczne studia nad terr. (critical terrorism studies), w których badacze koncentrują się na roli państwa jako czynnika sprawczego oraz na politykach antyterrorystycznych.
Analizy zagrożeń terrorystycznych i przeciwdziałania im prowadzone są w większości polskich uczelni, wraz z rozwojem kształtującej się od 2011 r. dyscypliny → nauk o bezpieczeństwie w obszarze nauk społecznych. Główne czasopisma naukowe o zasięgu międzynarodowym w obszarze b.n.t. to m.in. „Terrorism and Political Violence”, „Studies in Conflict & Terrorism”, „Perspectives on Terrorism”, „Critical Studies on Terrorism”, „Behavioral Sciences of Terrorism and Political Aggression”, „Journal of Terrorism Research”, „Journal for Deradicalization”. [→ typologie terroryzmu; antyterroryzm]